Başındaki şapkası, yuvarlak yüzü ve onun üzerine örten hafif tıraş olmamış birkaç günlük sakalıyla şirin bir Anadolu insanıdır, Abdullah (Kılınç) Amca. Beyaz gömleğini kapatan köstekli saat takılı cepkenli yeleği, üzerindeki sürekli ve çok çalışmanın etkisiyle ütüsü kaybolmaya yüz tutmuş takımı, onu bir patron gibi göstermektedir. Toprak, buğday, arpa, çiftçilikle geçimini sağlayan Abdullah Amca’nın maddî olarak en değerli varlıklarıdır.

Ancak Abdullah Amca, bunların herkeste olmasını arzular. Kendisi de suya hasrettir. Yunak Eşme Ovası’nın bereketli siyah ve içinde hiç taş olmayan verimli toprakları, Hakk’ın semadan gönderdiği yağmurdan başka suyla buluşmaz. Su aşığı olan Abdullah Amca ise, bilir ki, Alemlerin Rabb’i yer altından yeryüzüne rahmet gönderir. Peki bu nimet, niçin kullanılmasın? İşte önce bir kooperatif kurar, Abdullah Amca. Bereketli ve verimli Eşme Ovasının topraklarını, suyla buluşturmak, onun için bir hedeftir, amaçtır, hayat ve memat meselesidir.

Tarım Kooperatifine üye bulmak bulmakta zorlanır. Toplumu ve kendi insanlarını harekete geçirmeye çalışır. Nihayet o, hazırladığı resmi evraklarla, Yer altı Suları Dairesi Başkanlığı’na başvurur. Müracaatın sonucun bekler. Gelen raporlar, ‘bu bölgede su çıkmaz’ şeklinde özetlenebilecek kesin karar ve hükümlerle doludur. Defalarca yaptığı müracaatlar, benzer ifadelerle karşılık bulur. ‘Bu bölgede su yok’ cevabı vermek rutin kararlar olarak geri döner. Abdullah Amca, kararlı bir şekilde defalarca başvurusunu yeniler: ‘Hiç olmazsa bir defa deneyin’ der.

Bu ısrarlı müracaatlar karşısında, Yeraltı Suları Başkanı olan Behiç (Çongar) Bey, başlangıçtaki ilgisiz olan tavrını değiştirir. Bakar ki, Abdullah Amca kararlıdır. Bir de raporlara bakar, çıkan sonuçlar olumsuzdur. Ama yine de dayanamaz. Behiç Bey, ‘Amca der, belki senin duanla su çıkar, haydi seni kırmayalım, bir deneme yapalım.’

Böylece su bulmak amacıyla Eşme Ovası’na ilk sondaj kuyu çalışması başlar. Bu süreçte, Abdullah Amca, memleketin en iyi yoğurtlarını, sütlerini, yemeklerini sondajda çalışan görevlilere getirir ki, onlar çabuk vazgeçmesinler. Nihayetinde Konya’nın en büyük buğday ambarı olan ilçesi Yunak Eşme Ovası’nın binlerce dönümlük toprakları, tarihinde ilk defa suyla buluşacak, yani sulanacak. Böylece sulu tarım dönemi başlayacak. Günlerce süren çalışmaların ortasında, mühendisler, suyun varlığına dair ilk işaretleri aldıkları müjdesini Abdullah Amca’ya verirler. Sonunda kazının devamıyla birlikte mutlu sona ulaşılır. Yani su çıkar.

Suyun çıktığını gören Abdullah Amca, adeta dünyaya yeni gelmişçesine büyük bir sevinç ve mutluluk yaşar, kıbleye döner. İki rekat şükür namazı kılar. ‘Dualarım kabul edildi, artık ölsem de gam yemem’ diyerek ellerini açarak, Yaratan’a şükreder.

Kuyu vurulması için, en güçlü yerin kendi tarlasına uzak olmasının önemli olmadığını söyleyecek kadar özveriyle hareket eder, Abdullah Amca. Kendi tarlasına belki çok uzak olmaz, ama sondaj başkasının tarlasında yapılır. Nihayetinde bulunan ilk su, diğer birçok su kuyusunun açılmasına vesile olur. Hiç su yok denilen Eşme Ovası, sadece tarım için gerekli olan suyu karşılamaz. Zaman içerisinde Karataş’tan beslenen Yunak ilçesinin de içme suyunu karşılar.

Abdullah Amca, azimli ve kararlı duruşu ve takibiyle, büyük bir hizmeti gerçekleştirir. Oğlu Remzi’nin ‘Baba başkaları bizimle alay ediyorlar, dalga geçiriyorlar’ sözü, Abdullah Amca’yı hiç etkilemez. Oğluna şu cevabı verir: ‘Evladım, biz onlar için bunları yapmıyoruz. Allah rızası için yapıyoruz.’

Hayal ederek çalışmak ve gayret etmek, işini takip etmek neticesinde Yaratan, bu iyi ve hayırlı samimi duygu ve duaları kabul eder. Yeter ki, ihlas ve iyi niyetimizden, hasılı istikametten ayrılmayalım.

Abdullah Amca’dan Allah razı olsun. Yaklaşık yarım yüzyıl önce açtırdığı kuyular, o rahmetli olsa da, bugün onun sadaka-i cariyesi olarak bütün canlılara Allah’ın izniyle hayat vermeye devam etmektedirler. Onunla alay edenlerin, küçümseyenlerin, hâsılı inanmayanların, bugün suyu en çok kullananlar olması, şaşılacak durum olarak önümüzde durmaktadır.