Babaannem, altısı erkek üçü kız olmak üzere, dokuz çocuk doğurur. Bunların ikisi kız ve biri oğlan, o dönemde yaygın olan kuşpalazı, yani tifüs hastalığından hayatlarını kaybederler. İlk kızı Bedriye’yi, Babaannem, tedavi için Akşehir’e gittiğinde, Hacı Hamit’in eşi, eltisi Gülle’ye bırakır. İyileşip yaylaya geri geldikten bir müddet sonra, Bedriye bakımsızlıktan hastalanır ve ölür.

 Altı çocuğuna da iyi bakan Babaannem, Anadolu tabiriyle kendi ürettiği katık denilen hayvansal gıdalarla onları besler, en küçüğü elli beş en büyüğü yetmiş yaşında olan çocukları bugün onu hayırla yad edip, dualarla anıyorlar. Torunları, bizler ise onun merhamet dolu şefkatli güleç yüzüyle bize olan sevgisini özlüyoruz.

Çok sağlam bir karaktere sahip olan Babaannem, yalan söylemez, riyakâr davranmaz, samimi ve dobra dobra konuşan, gerçeği yüzüne karşı söyleyen bir kişilik özelliği gösterirdi.

Güleç yüzlü, kendisiyle barışık, ama aynı zamanda otoriter ve dirayetli bir Anadolu hanımefendisiydi. Bir olay onun karakteri hakkında yeterince bilgi verir zannedersem.

 Elinde paketle bir akrabasını ziyarete gideceği sırada, kayınbiraderi ‘sen hediye götürüyorsun biz götürmüyoruz. Sen kendini iyi göstereceksin. Bu hediyeyi geri bırakmalısın’ dediğinde Babaannem, o günün şartlarında büyük bir tepki gösterir ve at arabasından iner. Sonra zorla ikna edilir, hediyesiyle beraber at arabasına tekrar biner ve onu gideceği yere götürür.

Bu olay da onun dirayetli, otoriter birisi olduğunu bize göstermektedir. Bey kızı asaletli, zeki, hafızası güçlü, çalışkan, hesabını bilen, çok dürüst ve düzenli tertipli çok misafirperverdir. Babaannem, erdemli eşi Hacı Ali’yle birlikte çocuklarına, hatta torunlarına çok şeyler öğretti. Samimiyet, doğruluk, çalışmak, önde gelen erdemler, onlardan geriye güzel bir miras olarak kaldı.

Yanında çalışanlara karşı da çok merhametliydi, Babaannem. Onlara çokça yardım eder, iyi davranır, yemek verirdi, bundan dolayı yanında çalışanlar onu çok severdi. Yufka ekmeği yapılırken yardımcı olan kadınların yanında, özellikle yaylada işlerin ağır ve yoğunluğu nedeniyle erkek çiftçi yardımcılar bulunmaktaydı. Bunların bazıları tarla işlerinin yanında su çekme ve hamur yoğurma işlerini de üstlenirlerdi.

Gelen ziyaretçilere karşı saygılı olan Babaannem’in, misafire hürmeti o kadar çoktur ki, pazardan gelen meyvelerin en iyisi, irisi ve güzel olanını, misafirlere ikram edilmek üzere bir sepete ayırır. Küçük ve hafif ezik olanları, ev halkı tarafından tüketilmek üzere başka bir sepete koyardı.

Hiçbir geliniyle kavga etmez, çocukları ile veya torunları ile uyumlu geçimli bir kişiydi Babaannem. Çocukları da, onunla şakalaşır, sevgilerini ona sarılarak ve öperek gösterirlerdi.

Gelinlerinin seçiminde hem Babaannem hem de Dedem, çok titiz davranırlar. Mutlu, hayırlı ve huzurlu bir aile kurmak için, çocuklarına evlenecekleri kızlarla ilgili olarak baskı yapmazlar, ancak aday alternatiflerini söylerler. Çocuklarının anlattığına göre, bunun için Babaannem, Dedem’e yörenin en güzel kızlarının listesini yaptırır, onlar üzerinde konuşurlardı. Burada tek kriter, güzellikle sınırlı değildi. Dindar, akıllı ve asil olmasına dikkat edilir.  Ailesi, soyu-sopu, anne ve babasının hayatta olması tercih edilirdi. Ayrıca Babaannem, uyumlu, büyüklerine karşı itaatkâr, saygılı olan aile kızlarına talip olurdu. İş yapabilmesi için beden olarak güçlü olması, geniş omuzlu, çocuk sahibi olabilmesi imkan verecek sağlam bir bünyeye sahip olması, gelin seçiminde tercih edilirdi.

Gelinleriyle uyumlu bir ilişkisi olan Babaannem, hemen hemen bütün gelinleriyle uzun veya kısa süreli olarak birlikte yaşar, onlara hayat tecrübesini aktarır, tabir-i caizse rahle-i tezgahından geçirirdi. Böylece ağa kızı Fatma Sultan, gelinleriyle sıcak samimi bir münasebet tesis eder, otoritesini hissettirirdi.

Dedem’in vefatından sonra Babaannem, özellikle kış aylarında her bir çocuğunun evinde bir ay kalırdı. Gün konusunda hassas davranır, gittiği evler neşe ve sohbet havasına bürünür. Biz torunları olarak onunla sohbet etmeye, bilhassa geçmiş hayatlardan bahsetmesini, ilginç hatıraları anlatmasını hayranlıkla can kulağıyla dinlerdik. Gittiği evler, bereketlenir, mutluluk hanelerine dönüşür. Kalabalık şekilde beraber yenen yemeklere, muhabbet eşliğinde içilen çaylara doyum olmazdı. Ne güzel anlardı o zamanlar… Sevginin, muhabbetin, samimiyet ve içtenliğin yudumlandığı anlar…

Gezmeyi ve seyahat etmeyi seven Babaannem’in, bu özelliği meraklı bir kişiliğiyle birleştiğinde, her biri farklı şehirlerde olan çocuklarının evlerine ziyaretleri, onu tazelemekte ve yenilemekteydi. Tek kızı Necmiye Halam, onunla AVM’lere bile gittiğinden bahsetmektedir. Babaannem, akraba ziyaretleri yapar, paylaşımcı tavrıyla hediyeler götürür, ikramlarda bulunurdu.