Vatan ve Kutsal Yolunda

Çocuğunu/Yavrusunu Alıp Giden Anne

 “Yavrum yavrusunu da aldı gitti." 

(ŞehitAnnesi/Anneannesi)

Prof. Dr. Bayram Ali ÇETİNKAYA

            “Vatan anadır” sözü, kültür vemedeniyetimizin belleğinde yer etmiş kadim bir ifadedir. İnsanoğlu için ana,nasıl onun rahminde aylarca kaldığı bir diriliş sığınağı ise, vatan da varoluşun ve var olmanın mekânlaşmış halidir. 

Dolasıylaanne ve çocuk arasındaki ilişki, insan ile vatan arasındaki ilişkiye benzer.Vatansız ve yurtsuz olan, kimsesiz gibidir; yabancıdır, gariptir. Sığınacak bir“limanı” ve “melce”si yoktur.

            Çocuk, annesiyle hamilelikte vedoğumda aynı kaderi paylaştığı gibi, bu sevgi sıcaklığı hayat boyunca devameder.

Anne,yangın, ateş, terör ve cinayet gibi yok edici belalara karşı, tereddüt etmedenkendini yavrusu için feda eder. Onun hastalığıyla hasta, onun sevinciyle mutluolur.

Bazende “anne yavrusunu alır gider.” Anneyle doğan çocuk hayat serüvenini de anneyletamamlar.

Zulümve cinayetlerin en azgın ve alçakçası, silahsız ve korumasız bir şekilde olananne ile yavrusunu katletmektir/şehit etmektir. Gökleri ve yeri ağlatan bu acı,insanlığın bittiği, yok olduğu; canilik ve vahşiliğin başladığını gösterensınırdır.

            Anne ve çocuğun dışında bir diğeride ailenin direği babadır. Baba, cânları ve cânanlarını, din ve kutsal vatan için,Allah’a emanet bırakıp giden onurlu kahramandır.

Babaile anne arasındaki aşk ve sevgi, vatan aşkını hatırlatır. Ancak, vatansevgisi, Allah ve Peygamber aşkından hemen sonra gelir. Zira “vatan sevgisi,imandandır.”

Bilinirki, vatan olmadan, diğer aşkların ve sevgilerin gerçekleşmesi imkân dâhilindedeğildir. Vatan sevgisi, iman ve inancın somutlaşmış güzelliklerindendir.

            Vatanı korumak ve onun uğrunda mücadeleetmek, hakikatte din ve kutsalları muhafaza için savaşmak anlamına gelir.

Kutsallarınayaklar altında alındığı, “bâtıl”ın saldırıya geçtiği anda, “hakk”ınmücahitleri/savaşçıları, yaşlarına ve içinde bulunduğu şartlara bakmadan hertürlü sıkıntı ve zorluğa karşı gelirler.

Enyakınlarını ve sevdiklerini unuturlar ve canlarını tehlikeye atacakları yolculuğaçıkarken tüm canânlarını geride bırakırlar.

            Bedir, Uhud, Kudüs, Endülüs,Malazgirt, Çanakkale ve Kıbrıs’ın kahramanları, çocuk yaşta din, vatan, millet,ezan ve hilal için canânlarını geride bırakarak kendilerini feda ettiler. Ebedîlik“şarabını” tattılar. Allah’ın Selamı, o cengâverlerin üzerine olsun…

Şairinşu ifadeleri bunu tüm açıklığıyla ortaya koymaktadır: